عبدالله ابن عباس(رض) میگوید: سلمان فارسی(رض) شرح حال خودش را اینچنین برای من تعریف کرد:
من یک مرد ایرانی از اهالی اصفهان، ساکن یکی از روستاهای آن به نام
« جی »[1] بودم. پدرم کدخدای آن روستا بود و مرا از همه کس بیشتر دوست داشت، تا جاییکه این عشق و علاقه او را وادار کرده بود که مرا در خانهاش ـ همچون یک کنیز ـ زندانی و حبس نماید. من بر سر آئین مجوسیت بودم و بدان خیلی اهتمام ورزیدم تا جاییکه به عنوان خدمتکار و خازن آن آتشی که معبود مردم بود در آمدم و پیوسته ملازم آن بودم و از آن جدا نمیشدم. سلمان گوید: پدرم یک مزرعه بزرگ داشت، وی یک روز که سرگرم ساخت و ساز بود، نتوانست که سری به مزرعه بزند، لذا به من گفت: پسرم! من امروز سرگرم این ساخت و ساز هستم و نمیتوانم به مزرعهام بروم و به شئونات آن بپردازم، تو برو و به آن نگاهی بیانداز!
(سلمان گوید) پدرم در عین حال، کارهایی را در رابطه با آن مزرعه از من خواست که آنها را انجام دهم. من هم به قصد سرکشی به مزرعهاش از خانه بیرون آمدم، در راه از یکی از کلیساهای مسیحیان عبور کردم، صداهای آنها را شنیدم، آنها داشتند در آنجا نماز میخواندند. چون پدرم مرا در خانهاش زندانی کرده بود، من قبلاً هیچ اطلاعی از شئون مسیحیان نداشتم. لذا، همین که از کنار آنها عبور کردم و صداهای آنها را شنیدم، پیش آنها رفتم و کارهای آنها را ملاحظه نمودم. سلمان گوید: وقتی که آنها را دیدم، نماز آنها مورد پسندم واقع شد و اشتیاق پیدا کردم که کار آنها را انجام دهم.
ادامه مطلب ...وعَنْ أَمیرِ الْمُؤْمِنِینَ أبی حفْصٍ عُمرَ بنِ الْخَطَّابِ بْن نُفَیْل بْنِ عَبْد الْعُزَّى بن ریاح بْن عبدِ اللَّهِ بْن قُرْطِ بْنِ رزاح بْنِ عَدِیِّ بْن کَعْبِ بْن لُؤَیِّ بن غالبٍ القُرَشِیِّ العدوی. رضی الله عنه، قال: سمعْتُ رسُولَ الله صَلّى اللهُ عَلَیْهِ وسَلَّم یقُولُ « إنَّما الأَعمالُ بالنِّیَّات، وإِنَّمَا لِکُلِّ امرئٍ مَا نَوَى ، فمنْ کانَتْ هجْرَتُهُ إِلَى الله ورَسُولِهِ فهجرتُه إلى الله ورسُولِه، ومنْ کاَنْت هجْرَتُه لدُنْیَا یُصیبُها، أَو امرَأَةٍ یَنْکحُها فهْجْرَتُهُ إلى ما هَاجَر إلیْهِ » متَّفَقٌ على صحَّتِه.
از حضرت عمر بن الخطاب رضی الله عنه روایت شده که گفت:
از رسول خدا صلی الله علیه وسلم شنیدم که فرمود: همانا ثواب اعمال به نیت بستگی دارد و هر کس نتیجهء نیت خود را درمیابد، پس کسی که هجرت او بسوی خدا و رسول او است ثواب هجرت بسوی خدا ورسولش را در می یابد و کسی که هجرتش بسوی دنیا باشد بآن میرسد یا هجرت او برای ازدواج با زنی باشد، پس هجرت او بسوی چیزیست که برای رسیدن به آن هجرت نموده است.